πρόλογος στην ελληνική έκδοση

Γέννηση και εκδόσεις αυτού του φυλλαδίου
Στις αρχές του 2004 ένας φίλος, ο Juli Susin, μου πρότεινε να γράψω ένα κείμενο για το μουνάκι, για να συνοδεύσει το βιβλίο του αμερικανού καλλιτέχνη Jason Rhoades, 1724 – Birth of the Cunt. Αυτό το βιβλίο επρόκειτο να δημοσιευθεί τότε σε μια έκθεση υπό τον τίλο My Madinah- που διοργανώθηκε εκείνη την ίδια χρονιά από την γκαλερί Hauser & Wirth, στο σιδηροδρομικό σταθμό St. Gallen της Ελβετίας, που μεταμορφώθηκε για την περίσταση σε ένα είδος τζαμιού. Αυτό το βιβλίο περιείχε 1724 συνώνυμα της λέξης “Cunt”, εκτυπωμένων ανάγλυφα, όπως στο αλφάβητο Μπράιγ. Σε αυτή την έκθεση στην Ελβετία, ο Jason, ο οποίος σύντομα έγινε φίλος, εγκατέστησε πολλά αγγλικά συνώνυμα της λέξης “Cunt”, γραμμένα με μεγάλους φωτεινούς σωλήνες νέον.
Ο Jason Rhoades ήταν μέλος μιας ομάδας Καλιφορνέζων καλλιτεχνών, όπως ο Raymond Pettibon και ο Paul McCarty, που μου άρεσαν. Καταφανώς, σ’ αυτή την έκθεση δεν υπήρχε ίχνος politically correct, μάλλον το αντίθετο: προς μεγάλη μου ευχαρίστηση. Για να μη μείνει καμία αμφιβολία στο κοινό ως προς αυτό το σημείο, στον κολοφώνα της πρώτης έκδοσης αυτού του φυλλαδίου (Silverbridge, Παρίσι, 2004) γράφτηκε ότι το βιβλίο έγινε μέσω παιδικής εργασίας στη Βομβάη.
Ο Jason Rhoades, διάσημος για την επίθεσή του στις συμβάσεις και στους κανόνες που
κυβερνούν τον κόσμο της τέχνης, θέτοντας το “πολιτισμικά ανείπωτο” στο κέντρο της καλλιτεχνικής συζήτησης, πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 41 ετών, το 2006, μόλις μετά την πραγματοποίηση, κατόπιν αιτήσεως μου, του χαρακτικού που απεικονίζει ένα μουνάκι, και με τίτλο Me and a pritty little pussy, προοριζόμενο για την έκδοση στην τσέχικη γλώσσα της ίδιας μπροσούρας (2006). Αυτή η χαρακτική αναπαράγεται στην ανά χείρας ελληνική έκδοση. Στην τσεχική έκδοση έχω προσθέσει μερικά κεφάλαια, τα οποία δεν εμφανίστηκαν στο πρωτόλειο του Παρισιού: μεταφράζονται στην παρούσα έκδοση. Το 2005 αυτό το κείμενο παρουσιάστηκε, στα γαλλικά και στα αγγλικά, στο περιοδικό Matière Première στο Παρίσι, σε μια έκδοση που εικονογραφείται με σχέδια, φωτογραφίες και φωτομοντάζ των Raymond Pettibon, Jason Rhoades, και Juli Susin.
Μετά την εξαφάνιση του Jason, η έκθεση του St. Gallen απέκτησε μυθικές διαστάσεις, και πραγματοποιήθηκε εκ νέου το 2013 στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης της Φιλαδέλφειας, το 2014 στην Kunsthalle Bremen υπό τον τίτλο BLISS, και στο Λονδίνο το 2016, από τη Γκαλερί Nahmad: στο κέντρο αυτής της νέας εγκατάστασης δέσποζε και πάλι αυτό το βιβλίο ανοιχτό, ανάμεσα στα ανοιχτά πόδια από τη σιλουέτα μιας γυναίκας.
Γράφοντας αυτό το φυλλάδιο για το μουνάκι, ήταν εύκολο να αποφευχθούν οι σκόπελοι πάνω στους οποίους θα μπορούσε να συντριβεί ένα τέτοιο θέμα: η χυδαιότητα και η άξεστη κοινοτοπία, δηλαδή οι δύο τρόποι με τους οποίους ο πουριτανισμός των σύγχρονων κοινωνιών αντιμετωπίζει συνήθως το επιχείρημα, όταν δεν το λογοκρίνει. Είναι αυτή ακριβώς η κοινωνία, και η υποκριτική και ζωηρή περιφρόνησή της για το μουνάκι και ό,τι το περιβάλλει, που έπρεπε να αντιμετωπίσω, δίνοντας, τροποντινά, ένα χαστούκι, μερικά λαμπρά παραδείγματα – συμπεριλαμβανομένου του Δάντη, ο οποίος αφιέρωσε ένα ολόκληρο ποίημα σε αυτό – για να αποδώσω τις τιμές που απολάμβανε το μουνάκι σε άλλες εποχές, όταν δεν είχε ακόμη υποβιβασθεί σε ένα εμπόρευμα μεταξύ άλλων, αλλά παρέμενε μια αστείρευτη πηγή ποιητικής έμπνευσης.
Αυτό το φυλλάδιο, που αντλεί την έμπνευσή του από το μουνάκι, είναι ταυτόχρονα μια καταστασιακή dérive γύρω από το θέμα και μια καυστική καταγγελία ενάντια στις διαστροφές του politically correct, ενάντια στην υποκρισία της ιδεολογίας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», εναντίον του αστυνομικού φεμινισμού, ενάντια στα ήθη των σημερινών σκλάβων, εναντίον του νέου δεσποτισμού και των εγκλημάτων που η κυρίαρχη δύναμη, η Δύση, επιβάλλει στους υποτελείς λαούς, μειώνοντας τους σ’ ένα καθεστώς δουλείας. Συνεπώς, αφορά σχεδόν τη ζωή του καθενός.

Η χρεοκοπία των βαρβάρων και η μεταφυσική του ελληνικού χρέους
Η πρωτοφανής πρόοδος που έχει σημειωθεί από την ολοκληρωτική ιδεολογία του αμερικανικού κράτους από τότε που πρωτοεκδόθηκε αυτό το φυλλάδιο – ιδεολογία που γρήγορα έγινε δεκτή και επιβλήθηκε ως δόγμα στην φτωχή και συνένοχη Ευρώπη – απαιτεί να προστεθούν εδώ πολλά άλλα κεφάλαια. Αφήνω στον αναγνώστη την ευχέρεια να συμπληρώσει ελεύθερα τα κεφάλαια που λείπουν.
Ο Oscar Wilde έχει πει ότι, οι Αμερικανοί είναι το μοναδικό παράδειγμα ενός λαού που ήξερε πώς να περάσει από τον πρωτογονισμό στη βαρβαρότητα χωρίς ποτέ να τους αγγίξει το πολιτισμός. Όλες οι γελοίες και φτωχικές ιδεολογίες που επινοούν οι ειδικοί της χειραγώγησης και ότι, από καθαρή εννοιολογική άγνοια, αποκαλούν θεωρίες, όπως η «θεωρία των φύλων», η «queer θεωρία», ο αστυνομικός φεμινισμός τους κ.λπ., γίνονται για να διαιρέσουν επ’ άπειρο την κοινωνία και να προκαλέσουν ανόητους μικροπολέμους μεταξύ των φτωχών, χωρίς ποτέ να θέσουν σε κίνδυνο τους διαφεντευτές της κοινωνίας – όσο για την αληθινή διαίρεση, εκείνη των τάξεων, ούτε λόγος. Ο Oscar Wilde φυσικά έκανε λάθος εξισώνοντας τον αμερικανικό λαό με τους βδελυρούς και φαύλους χειραγωγούς του κράτους τους. Παρομοίως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι Αμερικανοί είναι οι πρώτοι που υποφέρουν από την κακομεταχείριση και τις ατιμίες των δογμάτων που τους επιβάλλει η κυβέρνησή τους. Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολύ καλούς λόγους να εξεγερθούν.
Είναι τιμή μου ότι αυτό το φυλλάδιο εμφανίζεται στην ελληνική γλώσσα, γλώσσα στην οποία άλλοτε σχεδιάστηκαν και ειπώθηκαν όλα τα πιο σημαντικά και ουσιαστικά πράγματα για τους ανθρώπους. Έτσι δεν γίνεται να μην πιαστώ από εδώ, με την ευκαιρία αυτής της έκδοσης, για να πω κάτι για τις συνθήκες της σημερινής Ελλάδας.
Εσχάτως, τα αυτιά μας έχουν παραγεμίσει με κοινοτοπίες σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα θα έπρεπε να οδηγηθεί σε πτώχευση επειδή ο ελληνικός λαός «έζησε πάνω από τις δυνατότητές του». Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο ούτε ένας άνθρωπος που να μπορεί να ζήσει «πάνω από τις δυνατότητές του», απλούστατα επειδή όλοι τους απαλλοτριώνονται και ξεπουπουλιάζονται διαρκώς από εκείνους που ελέγχουν, το κράτος, την εκκλησία και τις ολιγαρχίες, οι οποίοι ζουν, αυτοί ναι, πάνω από τις δυνατότητές τους. Μας ειπώθηκε ότι οι Έλληνες δεν δουλεύουν (ωστόσο εργάζονται 40,6 ώρες, έναντι 35,3 στη Γερμανία και 35,7 στη Γαλλία). Οι Έλληνες κατηγορούνται ότι δεν πληρώνουν φόρους, ωστόσο ενώ μπορούν να εισπράξουν κατευθείαν από την πηγή, εκτός από τους εφοπλιστές και την Εκκλησία, εκείνοι που είναι οι πλουσιότεροι, απαλλάσσονται σκανδαλωδώς. Όλες αυτές οι συκοφαντίες και τα fake news για να αποκρυφτεί ότι η πραγματική χρεοκοπία είναι αλλού, και είναι ακριβώς μεταξύ αυτών των βαρβάρων που, με το πρόσχημα της «διάσωσης» της Ελλάδας, την ερείπωσαν, ενώ ταυτοχρόνως εκδηλώνουν και εξασκούν τον υποκριτικό κομφορμισμό του politically correct. Μεταξύ του politically correct και της ηθικής θεώρησης του χρέους, υπολείπεται μόνο ένα μικρό βήμα. «Ο καπιταλισμός είναι μια θρησκεία που δεν δέχεται την εξιλέωση, αλλά που παράγει ενοχή και το χρέος», έγραφε ο Walter Benjamin στα 1921. Το ιουδαιοχριστιανικό προπατορικό αμάρτημα έχει μετατραπεί σε χρέος, δηλαδή σε ενοχή: επειδή μεταξύ των βαρβάρων οι έννοιες της ενοχής (faute) και του χρέους (dette) συμπίπτουν (Schuld/Schulden, στα γερμανικά) – ενώ μεταξύ των Ελλήνων το χρέος αποκαλούνταν πάντοτε chreos (χρέος), που σημαίνει «τι εξυπηρετεί – αυτό που χρειαζόμαστε», χωρίς καμία ηθική χροιά.
Τα σκληρά πειράματα του κοινωνικού χασάπικου, τιμωρητικά και τυρρανικά, που η Αμερική και η Ευρώπη έχουν θέσει σ’ εφαρμογή, μέσω της διαβόητης και ζοφερή τρόικας, εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια προκειμένου να ταπεινώσουν και να υποτάξουν την Ελλάδα, και να καταντήσουν δούλο έναν περήφανο λαό, δείχνουν καλά ότι πρωταρχικός σκοπός τους είναι ακριβώς η υποταγή και το ρίξιμο στη δυστυχία όλων των χωρών διαμέσου της στρατιωτικής χρήσης του χρέους και των τοκοχρεολυσίων: είναι εναντίον αυτής της πραγματικότητας που οι έλληνες έχουν εξεγερθεί – οι μόνοι άνθρωποι στον δυτικό κόσμο που τολμούν να το κάνουν συνεχώς τα τελευταία δέκα χρόνια. Η ανυπότακτη υπερηφάνεια των Ελλήνων έχει ληφθεί ως απροσδόκητο σκάνδαλο από τους αφέντες των δυτικών κοινωνιών, και είναι γι’ αυτό το λόγο που αυτές οι εξεγέρσεις ήταν εντελώς λογοκριμένες σε ό,τι δίχως ντροπή αποκαλούν ακόμα «πληροφορίες». Ειδάλλως, διακινδύνευαν να δοθούν ιδέες και παραδείγματα ανυπακοής και σε άλλους λαούς.
Πιστεύω ότι απ’ όλα τα ψεύδη και τις περίπλοκες ανοησίες που προωθούν οι βάρβαροι από την Ευρώπη και πέρα από τον Ατλαντικό σχετικά με την ελληνική κρίση, γνωστή επίσης ως «κρίση χρέους», κανείς δεν τόλμησε ακόμα να αντιμετωπίσει τη μεταφυσική πλευρά αυτού του χρέους, τη μόνη που μπορεί να δώσει στο ελληνικό δράμα μια επική χροιά – έτσι ώστε στην τρέχουσα συζήτηση, να μπορεί κανείς να πει ότι η αιτία η πιο αληθινή γι’ αυτή την κρίση είναι επίσης η πιο θανατηφόρα: τήν μέν γὰρ ἀληθεστάτην πρόφασιν, ἀφανεστάτην δὲ λόγῳ2 για να το πω με τα λόγια του Θουκιδίδη. Νάτην.
Ως αδαείς και αγροίκοι που είναι, οι βάρβαροι γνωρίζουν αόριστα, στο ασυνείδητό τους, πως έχουν συνάψει ένα τεράστιο χρέος, πολύ μεγαλύτερο από το τη δική τους ιστορία, με τους Έλληνες: γιατί είναι χάρη σ’ αυτούς που οι βάρβαροι καθυστερημένα, και μόνο εν μέρει, έμαθαν την αφηρημένη σκέψη, την πολιτική, όλες τις επιστήμες, τις τέχνες, τη φιλοσοφία και την ιστορία. Ωστόσο, μη έχοντας τα μέσα να τιμήσουν ένα τέτοιο τεράστιο χρέος, οι βάρβαροι ήθελαν, σύμφωνα με το έθιμο τους, να απαλλαγούν από τον πιστωτή καταστρέφοντας την Ελλάδα. Για να καταστρέψουν την Ελλάδα, οι βάρβαροι υιοθέτησαν την ίδια μέθοδο που εφάρμοσαν οι Ενετοί τραπεζίτες για να καταστρέψουν, χάρη στο συσσωρευμένο χρέος, την Κωνσταντινούπολη και τη Θεσσαλονίκη, αναγκάζοντάς τες να αντισταθούν, με οποιοδήποτε κόστος, σε μια εκ των προτέρων χαμένη μάχη, προκειμένου να ανακτήσουν τις πιστώσεις τους.
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι, την αυτοκρατορία των οποίων οι αμερικανοί ηγέτες έχουν την αφελή φιλοδοξία να συγκρίνουν τη δική τους, είχαν αντιθέτως καταβάλλει το χρέος τους προς την Ελλάδα, αφηνόμενοι να αποπλανηθούν απολύτως και να αποικισθούν από τον ελληνικό πολιτισμό, έτσι ώστε ο Οράτιος ν’ αναγνωρίσει ότι «η κατακτημένη Ελλάδα είχε κατέκτησε τον άγριο κατακτητή». Χωρίς τον ελληνικό πολιτισμό και τη σεμνότητα των Ρωμαίων, δεν θα χε υπάρξει ποτέ ο λατινικός πολιτισμός.

Η υποτέλεια ως υπόσχεση
Η Ελλάδα, τα τελευταία δέκα χρόνια, έχει γίνει το παγκόσμιο πειραματικό εργαστήριο της υποταγής ενός λαού και της καταστροφής μιας χώρας μέσω του χρέους, ένα χρέος τεχνητό και κατασκευασμένο εκ του μηδενός, με τη χρήση της διαφθοράς και των λογιστικών εφέ – όπως είπα ότι κάποτε η Ιταλία ήταν το πειραματικό εργαστήριο τη σύγχρονης false flag τρομοκρατίας. Δεδομένου ότι το πείραμα αυτό λειτούργησε στην Ιταλία, έγινε αντιληπτό ότι αυτή η ψεύτικη τρομοκρατία ήταν καλή για την εξαπάτηση του κόσμου, και έτσι εξαπλώθηκε παντού, από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο, από τη Μαδρίτη στο Παρίσι, από τη Βοστώνη στις Βρυξέλλες, τη Νίκαια, το Βερολίνο, και σύντομα και αλλού. Γιατί, ή γιατί όχι ξανά, να μην αποσταθεροποιήσουμε την Ελλάδα και την Ιταλία; Ο λόγος είναι πολύ απλός: οι στρατηγοί της τρομοκρατίας είναι οι ίδιοι που οργανώνουν την κερδοσκοπία σχετικά με το χρέος και τις μαζικές μεταναστεύσεις του τρίτου κόσμου. Αυτές οι μεταναστεύσεις, που προκαλούνται με τους πολέμους τους, και που οι ίδιοι οργανώνουν στην Ευρώπη χάρη στις μακάβριες ΜΚΟ τους, καταλήγουν αρχικά στην Ιταλία και την Ελλάδα, και αυτοί οι στρατηγοί γνωρίζουν ότι αυτές οι δύο χώρες είναι απαραίτητες για τους σκοπούς τους και ότι είναι ήδη επαρκώς αποσταθεροποιημένες ακόμη και χωρίς την τρομοκρατία τους.
Στο παρελθόν οι τυραννίες ήταν, τροποντινά, «βιοτεχνικές» και σχετίζονταν με την προσωπικότητα, την ιδιοτροπία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτού ή του άλλου τυράννου. Σήμερα ο νέος δεσποτισμός ισχυρίζεται ότι προχωρά κατά τρόπο επιστημονικό και πειραματίζεται σε μεγάλη κλίμακα και in vivo, εφαρμόζει, δηλαδή, κάθε νέο σύστημα καταπίεσης και εξαναγκασμού, στη σάρκα των τάδε ή των δείνα ανθρώπων: άμα λειτουργήσει, κατόπιν εξαπλώνεται παντού. Ο νέος δυτικός δεσποτισμός θέλει εφεξής να χειραφετηθεί από τα καπρίτσια του τάδε ή του δείνα μικροτύραννου: ισχυρίζεται ότι είναι επιστημονικός και συνεκδοχικά πειραματικός και διαχειριστικός, φυσικά πάντοτε κάτω από τα χρώματα της «δημοκρατίας». Με τον πακτωλό των χρημάτων που υφαρπάχθηκαν από τον λαό, εξαγοράζει όλους τους πολιτικούς, τους βουλευτές και ολόκληρα τα κοινοβούλια, ώστε χρησιμοποιηθούν εναντίον του λαού. Αρκεί να κοιτάξτε την Ελλάδα για να πεισθείτε.
Η τρομοκρατία και το χρέος, που χρησιμοποιούνται αδίστακτα και σε εκτεταμένη κλίμακα, καθίστανται έτσι τα δύο κύρια μέσα διακυβέρνησης σε όλη τη «δημοκρατική» Δύση, στους δύο μοχλούς που χρησιμοποιούν οι ιδιοκτήτριες τάξεις για να τρομοκρατούν τους ανθρώπους και να τους καταστήσουν φτωχούς και σκλάβους. Παλαιότερα, η δουλεία ήταν το πεπρωμένο εκείνων που πολέμησαν αλλά ηττήθηκαν στον πόλεμο: μ’ άλλα λόγια, ο καθένας γνώριζε πως, για να είναι ελεύθερος, όφειλε να πολεμήσει και να νικήσει. Σήμερα, η δουλεία έχει γίνει η αναπόφευκτη μοίρα όλων εκείνων που φοβούνται να πολεμήσουν ή που δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν.
Τι σχέση έχει το μουνάκι με αυτούς τους συλλογισμούς; Πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι πιστευτό: απλά διαβάστε αυτό το φυλλάδιο. Κοιτάξτε, για παράδειγμα, τους Αμερικάνους, που ισχυρίζονται ότι κυριαρχούν επιτιθέμενοι καθημερινά σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ενώσω οι ίδιου ζουν μες την πραγμοποιημένη και αλλοτριωμένη σεξουαλικότητα τους με τον τρόμο κάθε αυθόρμητης και φυσικής πράξης· ακόμη και μια λέξη της πιο στοιχειώδους γαλαντομίας που απευθύνεται προς μια γυναίκα, τιμωρείται και καταδικάζεται ως πράξη σεξουαλικής παρενόχλησης. Τι εφιάλτης πρέπει να έχει γίνει η ζωή τους! Τι τιμωρία που οι ίδιοι επιβάλλουν στον εαυτό τους εξαιτίας της hybris τους (ὕβρις)! Δεν έχουν ακόμη διδαχθεί από τους Έλληνες ότι η αλαζονεία, η στρεψοδικία, η αμετροεπής έπαρση, είναι το έγκλημα των εγκλημάτων; Και ότι ο υβριστής φέρει πάντοτε μαζί του τη Νέμεση;
Σε αυτό το φυλλάδιο αποδεικνύω ότι ο σεξουαλικός υποσιτισμός, από τον οποίο υποφέρουν οι πλουσιότερες χώρες, μετατρέπεται σε πραγματική πείνα και πραγματική πανωλεθρία, ακριβώς όπως η πείνα καταστρέφει τον Τρίτο Κόσμο. Και μπορούμε να δούμε πώς οι λιμασμένες, στον σεξουαλικό τομέα, πλούσιες χώρες είναι έτοιμες να τραφούν, με οτιδήποτε, όσο φτωχό, εξευτελιστικό, εγκληματικό, δύσπεπτο ή παραποιημένο κι αν είναι.
Χωρίς ελευθερία, και με τον αυθορμητισμό νεκρό, μπορεί να υπάρχει μόνο μία σεξουαλικότητα υποβαθμισμένη, επιθετική και καταναγκαστική, δίχως πάθος και χαρά, της οποίας οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα: είναι η μόνη σεξουαλικότητα που παραχωρείται στους σκλάβους και αυτή που οι κύριοι αυτού του κόσμου θα ήθελαν να επιβάλλουν παντού, χάρη στην καθολική πορνεία, η οποία στην πραγματικότητα αντιστοιχεί την ιδανική κοινωνία τους. Το μουνάκι, έτσι, υποβαθμίστηκε απλώς σε ιδιωτική ιδιοκτησία, τοποθετήθηκε στο έδαφος που διέπεται από τους νόμους του ιδιωτικού δικαίου και από τα δικαστήρια, υποκείμενο σε μόνιμη παρακολούθηση και ανάκριση. Έχουν μετατρέψει σχεδόν κάθε γυναίκα σε ορκωτό μάρτυρα της αστυνομίας και του δικαστικού σώματος. Οι σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, που άλλοτε βασίζονταν στη συμπάθεια και τα φυσικά πάθη, σήμερα υπόκεινται σε νομικές διαφορές. Όπως σημειώνει ο Αριστοτέλης, με δικαιολογημένη περιφρόνηση, καθώς περιγράφει τα κυριότερα χαρακτηριστικά του δεσποτισμού μεταξύ των βαρβάρων, ο τύραννος των Συρακουσών, Ιέρων, χρησιμοποιούσε εκείνες που αποκαλούνταν «γυναίκες ερευνητές», για να υπονομεύσει, εκβιάζοντας και καταγγέλοντας, τους πολίτες8. Σκοτώστε την εμπιστοσύνη και θέστε κάθε σκλάβο υπό τον έλεγχο άλλων σκλάβων, να τι είναι απαραίτητο για κάθε δεσπότη.
Ο Αριστοτέλης θέλησε να μας δώσει λεπτομερώς την πρώτη, ιστορικά πολύτιμη, περιγραφή του χαρακτήρα του δεσποτισμού: σύμφωνα με το βιβλίο του για την πολιτική, ο δεσποτισμός συντηρείται θανατώνοντας τα ανεξάρτητα πνεύματα, καταπιέζοντας τα ανώτερα άτομα, απαγορεύοντας τις πολιτικές συναντήσεις και την εκπαίδευση, ελέγχοντας τα πάντα από τα οποία προέρχονται το μεγαλείο της ψυχής και η εμπιστοσύνη, απομονώνοντας έτσι τον καθένα, επιτηρώντας προσεκτικά τα πάντα που λέει ή κάνει κάθε άτομο, έχοντας κατασκόπους και γυναίκες ερευνητές, συκοφαντώντας ο ένας τον άλλο, καθιστώντας τα άτομα φτωχά και υπερβολικά απασχολημένα, χρησιμοποιώντας το φόρο και κάνοντας πόλεμο. Γράφει ότι η τυραννία θέλει τελικά τρία πράγματα: τα σκεπτόμενα άτομα να θεωρούνται δειλά, γιατί ένας δειλός δεν θα εξεγερθεί εναντίον ενός άλλου προσώπου· τα άτομα να είναι πάντοτε καχύποπτα μεταξύ τους, έτοιμα να αλληλοπροδωθούν και ποτέ πιστά, γιατί οι ιδιότητες των εξαιρετικών ανθρώπων είναι επιβλαβείς για την εξουσία· και τέλος, να μην είναι σε θέση να δράσουν4. Απ’ ότι φαίνεται εδώ διαβάζετε μια αυστηρή περιγραφή της σημερινής νεοφιλελεύθερης εξουσίας: είναι προφανές ότι, αυτό το μάθημα του Αριστοτέλη, η κυρίαρχη εξουσία, το διάβασε προσεκτικά, το στοχάστηκε και το εφαρμόζει στενά. Ποιος είναι επομένως υπόχρεος και ποιος σφάλλει; Οι Έλληνες απέναντι στη Δύση ή η Δύση απέναντι στους Έλληνες;

Η καταστροφή της Ελλάδας από μια αιματηρή πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου
Σε μια πολύ πρόσφατη επιστολή, απεσταλμένη σε ένα μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 10 Οκτωβρίου 2017, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Mario Draghi, ευαρεστείται να θεωρεί τον εαυτό του ένα σπεκουλαδόρο που έχει αποσπάσει από τους Έλληνες, κατά τη διοίκησή του στην ΕΚΤ, μεταξύ 2012 και 2016, κερδοσκοπώντας πάνω στο χρέος τους, 7,8 δισ. ευρώ προς ίδιον όφελος5. Ο αριθμός αυτός είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα, αλλά ενδεικτικό, από τα ειδεχθή κέρδη μέσω της κατάχρησης του ελληνικού χρέους από όλες τις διεθνείς τράπεζες6. Ο Draghi είναι πολύ προσεκτικός για να μας πει πόσα απ’ αυτά τα δισεκατομμύρια έχουν υφαρπαχθεί: δεν μας λέει ότι το ποσοστό αυτοκτονίας στην Ελλάδα, που είχε αυξηθεί κατά 27% μεταξύ 2008 και 2011, τους μήνες που ακολούθησαν τα μέτρα «ενισχυμένης λιτότητας», μετά το 2012, αυξήθηκε κατά 35,7% 7. Την ίδια περίοδο η παιδική θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 43% και το συνολικό ποσοστό θνησιμότητας 53%. Ορίστε ποιοι είναι οι λόγοι για την ικανοποίηση του τραπεζίτη Draghi. Η απόκτηση δισεκατομμυρίων ρίχνοντας τους ανθρώπους στην απελπισία ή τον θάνατο, είναι η τελική αποστολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι η μοναδική: το σχέδιο δεν αρκείται μόνο σ’ αυτό. Έχουν, ταυτόχρονα, ξεκινήσει ένα εκτενές πρόγραμμα απαλλοτρίωσης των δημόσιων αγαθών: με τη συνενοχή διεφθαρμένων Ελλήνων πολιτικών, πούλησαν μάνι-μάνι για 35 χρόνια το λιμάνι του Πειραιά για 500.000 ευρώ, πούλησαν φθηνά περίπου πενήντα νησιά και πλήθος άλλων δημόσιων περιουσιακών στοιχείων. Αυτό το πρόγραμμα της πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου συνεχίζεται, σιωπηλά και μέσα στην γενική αδιαφορία. Οι βάρβαροι είναι επομένως ικανοποιημένοι με τις πολεμικές επιχειρήσεις τους κατά της Ελλάδας. Δεδομένης της επιτυχίας, αυτού του είδους των επιχειρήσεων του ήσυχου πόλεμου μέσω του σιωπηλού όπλου της χρηματοδότησης, σύντομα θα εξαπλωθούν παντού, πρώτα στην Ιταλία, εν συνέχεια στην Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία, κ.ο.κ. Η Ελλάδα δείχνει το δρόμο. Όπως όλοι οι πόλεμοι, έτσι και αυτός ο ήσυχος πόλεμος που μάχεται με σιωπηλά όπλα, προκάλεσε πολλούς νεκρούς στην Ελλάδα. Από αυστηρά στρατιωτική άποψη, η εμπειρία αυτού του πολέμου ενάντια στην Ελλάδα παρουσιάζει σημαντικές καινοτομίες, γεγονός που την καθιστά υπόθεση εργασίας, και θα εφαρμοστεί και αλλού. Αυτή είναι η σημασία της για το μέλλον του κόσμου.
Αυτός που οι βάρβαροι της Δύσης αρνούνται να εξετάσουν είναι ο Σόλων, που, όπως μας λέει ο Αριστοτέλης, «βάζοντας την τιμή και τη σωτηρία της πόλης πάνω» από όλα τα υπόλοιπα συμφέροντα αποφάσισε την κατάργηση των δημόσιων και ιδιωτικών οφειλών. Αυτό που υποδεικνύει ο Σόλων είναι ο μόνος τρόπος διάσωσης για την Ελλάδα.
Αντιθέτως, υπό τις προϋποθέσεις που επιβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός, η υπόσχεση της υποτέλειας θα είναι, χωρίς εξαιρέσεις, η μόνη υπόσχεση που θα έχει ποτέ κρατηθεί από τις ισχύουσες εξουσίες, εάν δεν υπάρξει γενικευμένη και ριζική εξέγερση ενάντια σε αυτήν την προοπτική, μια δίχως τελειωμό εξέγερση ικανή να καταστρέψει δια παντός μια τέτοια προοπτική. Αυτό που ο ελληνικός λαός διδάσκει στους υπόλοιπους, είναι πως είναι άχρηστο να διαμαρτύρονται χωρίς να πολεμούν.
Όπως το έθεσε ο Ηράκλειτος, πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους.

Gianfranco Sanguinetti, Πράγα, Δεκέμβριος 2017

σχετικά με τον συγγραφέα

Gianfranco Sanguinetti. Ιταλός, γεννημένος το 1948 στη Λωζάνη, ουγγρικής ιθαγένειας. Μέλος του τελευταίου και πιο ριζοσπαστικού avant garde κινήματος του εικοστού αιώνα της Καταστασιακής Διεθνούς. Δραστηριοποιήθηκε στο Παρίσι από το 1968. Το 1969 στο Μιλάνο οι καταστασιακοί αποδεικνύουν την αστυνομική προέλευση των βομβών που τοποθετήθηκαν στην Piazza Fontana, στο μανιφέστο Το Ράιχσταγκ καίγεται! Αναγκάζεται να ταξιδέψει στην Ελβετία. Το 1971 εκδιώχθηκε από τη Γαλλία βάσει της αδικαιολόγητης εντολής του Raymond Marcellin του γάλλου υπουργού εσωτερικών επί προεδρίας Πομπιντού. Στη συνέχεια έδρασε στην Πορτογαλία πριν την «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» μεταξύ 1971 και 1973. Το 1972 συνυπογράφει με τον Guy Debord την πράξη αυτοδιάλυσης της Καταστασιακής Διεθνούς. Έπειτα ζει στη Φλωρεντία και το Μιλάνο, όπου το 1975 δημοσιεύει με το ψευδώνυμο Censor τη θρυλική πια Φιλαλήθη Έκθεση, πραγματοποιώντας σκάνδαλο. Το 1979 στο βιβλίο του Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους, αποκαλύπτει τις τεχνικές μέσω των οποίων για πάνω από μια δεκαετία το ιταλικό κράτος ελέγχει και χρησιμοποιεί την τρομοκρατία για λογαριασμό του. Το 1984, έμεινε στη Βραζιλία κατά την περίοδο της πτώσης της στρατιωτικής δικτατορίας. Επιστρέφει στο Παρίσι. Τη διετία 1987 έως 1989 ζει και εργάζεται στη Μόσχα και ιδίως στη Ρίγα της Λετονίας, ακριβώς πριν από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Από το 1989 ζει μεγάλο μέρος της ζωής του στην Πράγα. Στην Τοσκάνη παράγει κρασί, λάδι και ποιήματα. Το 2015 μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι κατήγγειλε εκ νέου τις σχέσεις κράτους και μυστικών υπηρεσιών στο Περί της ωφελιμότητας της τρομοκρατίας. Στο κείμενό του Ένας οργασμός της Ιστορίας που εκδόθηκε το 2017, προσφέρει μια αποτίμηση του κινήματος του ’77 στην Ιταλία που αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες επαναστατικές στιγμές στην παγκόσμια ιστορία και στο οποίο συμμετείχε ενεργά. Στις απαρχές της πανδημίας κυκλοφόρησε το κείμενο Ο Δυτικός Δεσποτισμός μια κριτική σπάνιας διαύγειας για τις αλλαγές που πραγματοποιεί η ενοποιημένη σε παγκόσμιο επίπεδο εξουσία δημιουργώντας ένα νέο αυταρχικό παράδειγμα.

Έργα του Sanguinetti στα ελληνικά:
Σχετικά με την Ιταλική κρίση, Άκμων, 1977, μετ. Ευγενία Παπαδημητρίου – Βρεττάκου
Περί της τρομοκρατίας και του κράτους, Ύψιλον, α’ έκδοση 1980, μετ. Κώστας Κουρεμένος
Το Αληθινό σχίσμα στη Διεθνή, Ελεύθερος Τύπος, 1981, μετ. Θέμης Μιχαήλ
Ένας οργασμός της ιστορίας: το 1977 στην Ιταλία. Παρεκβάσεις στο κουβάρι των αναμνήσεων ενός πρώην καταστασιακού, Βιβλιοθήκη του Χαμένου Χρόνου, Νοέμβριος 2018, μετ. Ηλίας Διάμεσης

Από τη Βιβλιοθήκη του Xαμένου Xρόνου μεταφράστηκαν επίσης τα:
Ο Δυτικός Δεσποτισμός, ψηφιακή έκδοση σε συνεργασία με τις Εκδόσεις των Συναδέλφων, αναρτήθηκε στον ιστότοπο τους τον Απρίλιο του 2020. Μια ελαφρώς βελτιωμένη εκδοχή μπορεί να βρεθεί στο διαδικτυακό περιοδικό Hangover
Σεξ, λεφτά, εξουσία: σχετικά με μια ψευδή βιογραφία του Guy Debord, αναρτήθηκε στον ιστότοπο Barikat, 4 Οκτωβρίου 2017
Περί της ωφελιμότητας της τρομοκρατίας, στο περιοδικό Hangover https://hangovertheory.substack.com/
Paris 13/11 Morale Operation, στο περιοδικό Hangover